Trekking in SaPa

Op dit moment liggen Roos, Koen en ik te hobbelen in de nachttrein van SaPa naar Hanoi. Morgenochtend rond half zes komen we in Hanoi aan om daarna richting Halong Baai te reizen voor de boottocht. We zijn na de afgelopen twee dagen in SaPa behoorlijk toe aan een vakantie-achtig gevoel. De trekking heeft diepe indruk op ons gemaakt. 

Op zaterdagmorgen zijn we met de taxi naar de organisatie gereden. Deze trekkingorganisatie is gericht op het verbeteren van de omstandigheden van de lokale bergstammen in SaPa. Een klein stukje geschiedenis: 

Er zijn ongeveer 6 nog bestaande authentieke bergstammen in SaPa. Zij voelen zich niet verbonden met een land, maar met hun stam. Van oorsprong zijn het nomaden die uit de omgeving van Siberië kwamen honderden jaren geleden. Je ziet dit ook nog terug in hun uiterlijk. Ze lijken veel meer op de Mongolen dan op Vietnamezen of Chinezen. Ze trokken van oorsprong ongeveer elke vijf jaar naar een ander gebied, zodat de natuur kon herstellen. In Noord-Vietnam zijn ze echter verboden om nog langer te trekken, waardoor ze niet voldoende meer konden oogsten en er teveel werd gejaagd. Armoede ontstond. Ze ontdekten dat de opium die in SaPa veel in de natuur aanwezig was geld opbracht bij de franse kolonisten. Ze ruilden het in eerste instantie voor zout, later voor munten, waar ze vooral hun leiding mee versierden en sieraden maakten. Ze kregen echter in de gaten dat de opium de Fransen veel meer opleverden dan dat zij kregen. De Vietnamezen behandelden de bergstammen ook heel slecht. De Amerikanen hebben daar in de oorlog gebruik van gemaakt, en werkten met de stammen samen. Maar na de oorlog is hierdoor hun positie verder verslechterd en hebben ze recht op niets. De kinderen krijgen minder onderwijs, ze mogen niet werken en ze worden gediscrimineerd. Dit alles zorgt voor armoede, maar ook voor een grote ‘hang’ naar hun authentieke gebruiken. 

Met Su, onze gids, gingen we naar de plaatselijke markt om eten voor de lunch te halen. Een enorme belevenis op zich. Op de groentemarkt haalden we spinazie, bamboe en lychees. Op de vleesmarkt gingen we kip halen. Roos bleef aan de rand wachten. Op vijf cm naast me werd een nog levende grote vis doodgeslagen, overal lagen stukken vlees met van alles er nog op en aan....

We reden vervolgens met de taxi naar het punt vanaf waar we gingen lopen. Na ongeveer veertig minuten lopen, kwamen we bij Su’s huis. Een primitief huis aan de rand van een Hmuong-dorp. Su is 34, getrouwd en heeft drie kinderen. Twee waren thuis en haar man kwam ook thuis om te eten. We maakten met elkaar de groenten schoon en het open vuur in de ‘keuken’ werd aangemaakt om te koken. Het eten was heerlijk, vonden Koen en ik. Na de lunch liepen we in twee uur naar de ouders van Su. Het regende veel en de paadjes waren heel erg glad. Overal lag bruine natte modder. We zijn alle drie een paar keer gevallen. Gelukkig kwamen we heel over, maar we waren heel erg vies. Ik schaamde me dat we zo bij die mensen aankwamen, maar ze waren direct heel lief. Er waren meerdere schoonzussen met een stel kleine kinderen aanwezig in het hele hele primitieve huis. Buiten werden direct onze kleding gewassen en alles werd binnen in de ‘keuken’ bij het open vuur gedroogd. We waren doodmoe en Su gaf aan dat we even mochten rusten. In een afgescheiden ruimte stonden drie twee persoonsbedden waar wij er twee van kregen. We hebben even geslapen waarna we gingen eten. De hele familie zat aan tafel. In kleine kommetjes werd rijst gedaan en de rest (groenten, vlees, loempia’s) pakten we met stokjes uit de schalen op tafel. Na het eten kwam het ‘happy water’ op tafel. Een rijstwijn waar ze behoorlijk van kunnen drinken. We waren helemaal kapot en lagen om half negen op bed. Een keihard bed zorgde voor een uitdaging om te slapen, maar we waren te moe om er echt last van te hebben. Op het derde bed in onze kamer lag Su met een paar kinderen. 

Om half negen was er ontbijt. Opnieuw rijst met groenten, tofu en ei. Roos kreeg het echt niet weg. Koen en ik hebben dapper ons best gedaan. Ik heb daarna de afwas gedaan met Su en we hebben onze wandeltocht vervolgd tot een uur of twaalf. Na de lunch zijn we door een taxi afgezet bij de organisatie, waar we konden douchen en ons verhaal kwijt konden. 

De armoede was heel confronterend. De mensen hadden echt heel weinig, maar ze waren heel erg blij en vrolijk. Su, onze gids, vertelde ook dat ze elke dag vooral dankbaar waren voor hun gezondheid. Geluk zat voor hen niet in het hebben van dingen. Het was zo inspirerend. Maar ik voelde me ook heel erg ‘misplaatst’. Het leek bijna onecht. Alsof ik in het openlucht museum een weekend primitief ging leven. We verstonden ook niemand, behalve de gids. Ik was er na twee dagen ook een soort klaar mee. Terwijl ik me ook schuldig voelde over dat gevoel. Ik kon gewoon weer verder met mijn luxe leven, terwijl dit hun realiteit is, dag in dag uit.

De foto’s geven wel een beetje een beeld. 

Nu dus op naar Hanoi en Halong Baai, in de hoop dat het beter weer wordt. Het heeft in SaPa bijna non-stop geregend.